To jak i ile siebie wyrażamy, zależy od wielu czynników: otaczających nas ludzi, okoliczności w jakich rodzimy się i żyjemy, wyzwań które stawia nam życie i naszej naturalnej tendencji do skłaniania się ku określonym sposobom bycia.

Na to jak siebie wyrażamy i na ile sobie pozwalamy wyrazić siebie, ma wpływ również nasze dzieciństwo. W dzieciństwie szybko uczysz się ukrywać lub zaprzeczać tym aspektom siebie, które mogłyby narazić Cię na niebezpieczeństwo i  zranienia. Natomiast te części , które pomagają Ci przetrwać, stają się  coraz silniejsze.  Masz w sobie wiele jakości – nawet jeśli nigdy ich nie poznałaś,  pracując w oparciu o ten model, możesz odnaleźć i ucieleśnić zagubione części.

Mała podpowiedź; wszystko co widzisz w świecie i  czego nie rozumiesz,  jest aspektem Ciebie, którego jeszcze nie poznałaś, nie zrozumiałaś, nie ukochałaś  i ostatecznie nie zintegrowałaś . Bitwy i zmagania, które toczysz w życiu również są ważnymi procesami, przez które należy przejść, aby  spotkać nowe części nas samych i  je zintegrować.

Taki rozwój i poszerzanie siebie, może stać się czasem dużym wyzwaniem. Znajomość jest bezpieczna  a akceptacja nowych aspektów nas samych, może wiązać się z ryzykiem.  Właśnie z tego powodu kontakt z naszą różnorodnością, może być niewygodny. Ze względu na bezpieczeństwo, często staramy się wpasować w pewne ramy i zawężamy swoją tożsamość do kliku aspektów: ” Ja taka po prostu już Jestem”, z którymi  zarówno TY jak i inni czują się komfortowo. 

Jednak jak sama wiesz w pewnym momencie zaczynasz odczuwać ból związany z tymi ograniczeniami,  gdy części twojego  prawdziwego ja, zostają wyparte i uwięzione.  Naszym powołaniem, jest rozwój i często jest tym,  za czym najbardziej tęsknimy. W istocie Nasz rozwój, polega na  powitaniu i zaakceptowaniu wyłaniających się części nas samych. 

Kim w takim razie jestem ? Co jest prawdziwe? Które części mnie są autentyczne ? Które części, to prawdziwe “ja”?

Czy jestem mądrą silną i zaradną kobietą,  czy osobą zwiniętą w kłębek, zalaną łzami i zagubioną?

MOJA ODPOWIEDŹ BRZMI JEDNO I DRUGIE I WIELE WIELE WIĘCEJ.

Bardziej trafnym pytaniem, które powinnyśmy sobie wciąż zadawać, według mnie jest :

1. Czy mogę rozwinąć się na tyle, aby objąć i zaakceptować wszystkie swoje części?
2. Jak mogę kontynuować ten trwający całe życie proces poznawania i akceptowania „nowych” aspektów siebie – tych „złych” i „dobrych”, „słabych” i „silnych”, „mądrych ” i “głupich”?

Im więcej części  siebie jesteś w stanie przyjąć zaakceptować i zintegrować, tym bardziej możesz się stać całością. 

Im więcej części siebie znasz, tym bardziej jesteś w stanie powitać i zaakceptować części innych. 

Im lepiej siebie znasz i przyjmujesz, tym na  wiekszą intymność jesteś gotowa z innymi.

Kiedy już poznasz i zintegrujesz nowe części siebie, możesz się zastanowić, które wybrać , które wyrazić a którą nie. Różni się to od zaprzeczania,  wypierania i projekcji.  Chociaż każdy z nas zawiera potencjał wszystkich aspektów człowieczeństwa, pracując w ten sposób,  możesz  celowo i świadomie manifestować siebie, wybierając te części, które najlepiej oddadzą Twoją prawdziwą  i  aktualną naturę.  Możesz wtedy zaakceptować fakt,  że to kim jesteś, jest czymś płynnym, dynamicznym i zmiennym w miarę,  jak odkrywasz coraz głębsze pokłady siebie. Chodzi o to, aby objąć i posiadać całego siebie, aby nieświadome części mnie nie działały z cienia. 

Jesteś zmienna ,jesteś różna,  nie taka sama –  ale zawsze  JESTEŚ SOBĄ.

Pomimo, że różnice między wszystkimi ludźmi są mile widziane i wyrażane,  to w miarę jak zagłębiamy się  i dzielimy tym co nas porusza, odnajdujemy tak wiele podobieństw, w istocie  doświadczając  tych samych bólów, tych samych radości tych samych tęsknot, tych samych lęków.