Usłyszałam wezwanie z głębokich podziemi.
Podróżowałam w dół, coraz głębiej i głębiej, a może bardziej spadałam w otchłań, w ciemność…
Bałam się i byłam zagubiona.

Każda z nas, choć raz słyszała TO WEZWANIE, ABY ZEJŚĆ. Niektóre z nas Jeszcze nie wróciły.
Czasami decydujemy się je usłyszeć i uczynić, to zejście wyborem. Jednak
częściej jesteśmy pogrążone w chaosie, iluzji i kurczowych próbach kontroli,
Więc, zostajemy wystawione na próbę, rozebrane do naga i zmuszone
do spojrzenia na rzeczywistość nową parą oczu.
Ponieważ odeszliśmy, tak daleko od wewnętrznej mądrości,  nasze współczesne
społeczeństwo ignoruje rozpacz, poczucie braku połączenia, nie uznaje cyklów
śmierci i odrodzenia, to  nie jesteśmy świadomi, że ta trudna podróż, została już przebyta.

Moje zejście nastąpiło, gdy miałam 35 lat, ale zaczęło się znacznie wcześniej. Moje,
życie które znałam, rozpadało się z roku na rok. Nie od razu po kawałeczku, a niewytłumaczalna siła,
zdejmowała ze mnie kolejne warstwy zasłon.….
Na końcu moje etykiety, przekonania i
założenia, które nosiłam przez całe moje dorosłe życie, nie miały zastosowania.
Zostałam pozbawiona wszystkiego, co znałam i stanęłam w obliczu ciemności, nie wiedząc, czy kiedykolwiek jeszcze zobaczę światło.
Nie wiedziałam, kim jestem poza tym, że jestem złamana i pusta. Wszystko, na czym do tej pory opierałam się, zniknęło.
Byłam bezbronna.

Przed moim schodzeniem, życie było, przynajmniej na zewnątrz, całkiem dobre.
Jednak gdybyś miała prawo zajrzeć do mojej duszy, zobaczyłbyś całkiem co innego.
Cierpiałam. Moja dusza cierpiała, nie realizując swojego planu. Wkładałam ogrom energii, żeby nie widzieć, jak bardzo moje życie, nie jest tym życiem, którego pragnę.

Cierpiałam, jednak czułam głeboko, że  z mrocznej podróży, w której się znalazłam, miało się wyłonić coś nowego. Doświadczałam niepewności, znaczenia i nieznanego mi WEZWANIA jednocześnie. Czułam, jak rodzi się coś nowego. Jasność, którą znalazłam w ciemności, dała mi siłę, by zaufać sobie.
Od zawsze tęskniłam za głębia, duchowością, tajemnicami życia i bardziej świadomym
i odważnym prowadzeniem ludzi. Zawsze czułam się Liderką, ale chowałam ją głęboko
w czeluściach mojej nieświadomości. Głodząc i uciszają, aż zamilkła a ją opuściłam
realizując, to co było do zrobienia.

Kiedy nie było już nic do stracenia, nic do utrzymywania, nic do naprawiania, mogłam
swobodnie odkryć, co oznacza dla mnie przywództwo. Znalazłam znaczenie,
połączenie i ścieżkę. MIAŁAM WRAŻENIE, JAKBYM WRACAŁA DO DOMU Nauczyciele,
przewodnicy, doświadczenia, po prostu pojawiały się w odpowiednim czasie i miejscu.
Miałam niekwestionowane poczucie, że jestem prowadzona.

Dziś podążam tą ścieżką, Innany jako Lider Transformacji. Ponowne połączenie się z
moim duchowym rdzeniem dało mi centrum, z którego mogłam odbudować
swoje życie i swoje powołanie.

Jednym z pierwszych kroków po powrocie z ciemności, była decyzja, aby już nigdy nie
ukrywać mojej wewnętrznej Liderki i zrobić wszystko, co mogę, aby ją wzmacniać.
To wymagało granic, ludzi którzy odeszli, rezygnacji z części dotychczasowej pracy i
zaufania do tej drogi.

Nie jest to droga pozbawiona prób, błędów i upadków. Nie jest to droga łatwa, ale wracając z ciemności po
prostu WIESZ. Zyskujesz głębsze zrozumienie tego, co to znaczy być sobą i jakie
wartości wyznajesz.