Iwona Wojtasik

Każda podróż jest ucząca i wyjątkowa, ale ta pozwoliła mi zajrzeć znacznie głębiej… … Właśnie wróciłam z kilkudniowej wycieczki do Rzymu z cudowną grupą przyjaciół. A ponieważ oprócz relaksu, smakowania, zachwytu i wspólnego czasu, było też wiele wyzwań, nieoczekiwanych zwrotów wydarzeń, pomyłek i stresu. Chciałam się z wami podzielić kilkoma lekcjami, jakie wyniosłam. Po pierwsze: to co się nam przydarza, nie jest przypadkowe ani pozbawione sensu. Dzięki tej podróży, a przede wszystkim trudnościom w powrocie do domu zobaczyłam, że wydarzenia często łączą się ze sobą w pomocny lub znaczący, choć często nieprzewidywalny, początkowo niezrozumiany i nieoczekiwany sposób. Właściwi ludzie pojawiają się dokładnie wtedy, kiedy ich potrzebujemy. Wskazówki przychodzą w podszeptach duszy i intuicji, drobnych krokach, usłyszanych słowach i ludziach, którzy wydają się magicznie wyłaniać z przestrzeni. Okazje przychodzą w odpowiednim momencie a decyzje podejmujemy z miejsca, które trudno nazwać słowami. Carl Jung nazwał ten proces synchronicznością. Mogłam naprawdę zobaczyć na własne oczy, w działaniu, Siłę większą od nas samych. Mogłam poczuć czym jest moc Wspólnoty i Przyjaźni i Głęboko uświadomić sobie po raz kolejny, że NIE JESTEŚMY SAMI. Po drugie: nikt z nas nie wie, co się wydarzy. Nawet jeśli rozpoznajemy wzorce i synchroniczność, musimy się spotkać z naszym lękiem, że następny moment jest zawsze niepewny i nieprzewidywalny. Będąc pod presją czasu, niepewnością powrotu i koniecznością rozróżniania tego, co mogę zrobić a czego nie, mogłam jedynie skorzystać z narzędzi, które wspierają nas w akceptowaniu tej wszechobecnej niepewności, ale nie chronią nas przed nią. ( tych narzędzi uczę na Laboratorium) Zawsze jesteśmy w stanie swobodnego spadania, nie wiedząc, co przyniesie następny dzień, a w mojej sytuacji chwila. To mi uświadomiło głębiej i szerzej, że życie zawsze tak wyglądało i będzie wyglądać . Po trzecie: czuć, ale nie dać się pochłonąć emocjom. Tak naprawdę mogłam pozwolić sobie poczuć to wszystko, co się we mnie działo, dopiero po powrocie do domu. Nadal jestem w przetwarzaniu tego wszystkiego. Oto moja lista tego, co mi pomaga … Pozwalając sobie na płacz i przetwarzanie emocji z przyjaciółmi, rodziną i na terapii mamy szansę na uwolnienie napięcia w ciele, zatrzymanego lęku i stresu (oczyszczenie organizmu z kortyzolu i adrenaliny) oraz poszerzenia pojemność na odczuwanie i przeżywanie życia w całym jego spektrum. (Presja czasu oraz lęk, że nie uda się załatwić potrzebnych dokumentów przed startem samolotu wymagały ogromnej mobilizacji, czujności i gotowości, co sprawiało, że emocje były selekcjonowane więc cześć z nich nie mogła być odczuwana. ) Opowiadając raz po raz historię i nadając jej sens, mamy szansę na zmniejszenie siły pierwotnych wydarzeń i sprawienie, że reaktywność staje się mniejszym problemem. (Brak miejsc w pociągu zatrzymał nas na kilka godzin w Krakowie, co dało nam szanse na wspólne opowiadanie i przetworzenie tego co się wydarzyło, rozmowa na terapii i z mężem pozwoliła mi poskładać w całość poszczególne wydarzenia, nadać temu sens i opowiedzieć spójną historię). Oglądając i Rozpoznając swoje niewspierające wzorce „instynktu przetrwania” oraz własne ograniczenia w zakresie zaufania mamy szansę na kolejną transformację roli ofiary i prześladowcy, wykraczając poza utarte wzorce. (To moja osobista praca nad akceptacją tych momentów, kiedy nie mam wpływu i nie mogę działać, zamiast wchodzić w rolę ofiary mogę rozwijać zaufanie) Otulając siebie, dając czas na odpoczynek i opiekując się ciałem rozwijamy swój nowy wzorzec krytyczny dla przywrócenia w pełni naszej zdolności do dbania o siebie. Po czwarte: Momenty Duchowe Wielu z nas doświadcza swoich własnych duchowych momentów. Nagle wiemy, co musimy zrobić. Zaczynamy czuć, że nasza historia ma większy łuk. Przypadki układają się w plan, który nas wspiera i prowadzi przez niezbędne lekcje . Tylko kiedy puścimy kontrolę i oddamy część spraw, możemy poznać i zobaczyć w działaniu Się większą niż my sami, rozpoznać jak jesteśmy połączeni … To pomaga nam rozwijać zaufanie ze jesteśmy prowadzone, że wszystko dzieje się dla naszego najwyższego dobra i rozwoju. Wiem, że podróżujemy by podziwiać krajobrazy, szczyty gór, bezkresne morza i oceany, zachwycać się tym, co stworzyli ludzie, przyroda i to wszystko jest cudowne, ważne i napełniające nas. Jednak dla mnie jest coś ważniejszego w podróżach to: Odkrywanie Siebie Dorastanie Transformowanie starych, już nie służących mi ról i przekonań Budowanie Relacji ze sobą i innymi Odkrywanie działania Sił wyższych i rozwijanie zaufania. Nauka Akceptacji Poszerzanie Świadomości i Samoświadomości.

Marta Piegat-Kaczmarczyk

Biografia